03-11-2003

'Lekker heet. Lekker zweten'
Door Ad Pertijs

Maandag 3 november 2003 - De Amstel bright Race op Curaçao hoeft van Leo van Vliet geen officiele wedstrijdstatus te krijgen. „Ik wil alleen iets aparts wegzetten.“ Bijzonder is zijn salsakoers inderdaad. Dat bleek afgelopen zaterdag weer.

WAAIGAT - Mooie verhalen. Het blijmoedige Curaçao zit er vol van. Neem de prachtig gekleurde koloniale huizen in Punda, het oude centrum van Willemstad. Een Nederlandse gouverneur zou ooit barstende koppijn hebben gekregen van het tropenlicht dat weerkaatste van de wit gepleisterde muren. Hij verordonneerde dat wit niet langer mocht.

Mooie moderne verhalen zijn er ook. Neem het ontstaan van de wielercultuur op het eiland. Ene dokter Henk van Hulst, een wielerliefhebber, zou menig patiënt hebben voorgeschreven 'te gaan fietsen'. Een even gekleurd palet aan wielerclubjes is het resultaat van 's mans zendingsdrift. De notabelen hebben zich verzameld in Bellisima. De donkere jongens in Pedal Pushers. En zo zijn er nog een stuk of tien clubs. Geen van allen groot. Wel fanatiek.

Met behulp van die clubjes verwezenlijkte Leo van Vliet vorig jaar een droom: een swingende koers met wereldvedetten. De sterren worden ook naar de Cariben gehaald voor een welverdiende vakantie en de feestelijke uitreiking (door Hein Verbruggen) van de wereldbeker, een cup die alle jaren daarvoor gewoon werd meegegeven na afloop van de laatste wedstrijd, de Ronde van Lombardije. Kosten van het alles: 150.000 euro.

Succes

,,Kennelijk was het succes zo groot, dat de UCI ons die wereldbekeruitreiking niet langer gunde'', zegt Van Vliet op cynische toon. ,,Ze wilden die uitreiking liever zelf doen op een gala-avond. Nou, volgens mij is daar dit jaar nog weinig van terecht gekomen.'' Van Vliet zit er echter niet mee. ,,Welnee.'' Hij vindt het belangrijker dat de renners dusdanig genoten hebben dat ze zich dit keer spontaan aanmeldden. ,,Basso, Petacchi, Simoni. Of ze ook mee mochten doen.'' Vanwege allerhande, vaak familiale omstandigheden moesten ze zich echter ook even vlot weer afmelden. Wielervrouwen schijnen bij voorkeur in het najaar te baren. Zo ook mevrouw Bettini. Middels een videoboodschap legde de winnaar van de wereldbeker de aanwezigen in Curaçao uit waarom hij er dit keer niet bij was.

Er zijn echter nog genoeg renners die wel in konden gaan op de uitnodiging van 'Don Leo'. Wie wilde mocht twee weken met vrouw en kinderen komen verpozen in het vakantieresort Breezes, waar onbeperkt gesnoept mag worden van buffetten en allerhande tappunten. Van Vliet: ,,Vinokoerov bracht liever zijn twee fietsende vrienden Jakovlev en Kashechkin mee. Nou, dat kan ook.'' Nardello, Pena, Den Bakker, Boogerd en Valverde hebben voldoende aan hun vriendinnen. Anderen brengen tevens hun kroost mee. De kinderen van Erik Dekker zijn al wat ouder, die van Jeroen Blijlevens, Steven de Jongh en Servais Knaven hebben nog behoefte aan hun middagdutje. Franske Blijlevens: ,,Mijn ouders boden nog aan op te kinderen te passen. Zodat we hier lekker met ons tweetjes konden genieten van een vakantie, maar Jeroen heeft ze liever bij zich. Hij ziet ze toch al zo weinig tijdens het seizoen.'' Hetzelfde geluid valt te horen bij de dames De Jongh en Knaven.

Collega’s

Als een grote familie klitten ze samen aan strand en zwembad. Laten dik betaalde profwielrenners zich zo gemakkelijk paaien voor een gratis vakantiereisje. Zit je het hele seizoen al tussen je collega's, kom je ze ook weer tegen op vakantie. ,,Ach'', zegt Erik Dekker. ,,Als ik op vakantie ga, is het sowieso naar een oord als dit. Dat de rest er is, is geen punt. Het zijn ook gewoon leuke collega's om mee samen te zijn.'' Knaven: ,,Het gaat me niet om het gratis reisje. Ik hoorde hoe gezellig het vorig jaar was. Daar wilden Nastascha en ik graag een keertje bij zijn.'' De vaderlandse kolonie geniet met volle teugen van de vakantie. Dat er zaterdag ook nog gefietst moest worden, mogen ze van Van Vliet tot een uurtje voor het vertrek vergeten. Knaven had zich heilig voorgenomen om om de dag een stukje te fietsen. Het komt er niet van. Blijlevens ligt een dagje ziek op bed. Hij heeft iets verkeerd gedronken de avond ervoor. Op de vraag (op vrijdag) of hij nog iets ging doen met zijn fiets voor de dag van de wedstrijd antwoordde hij: ,,Ja, een touw en een steen zoeken om hem in de zee te gooien.'' De onbezorgdheid bij de renners en hun aanhang staat in schril contrast bij wat Leo van Vliet en zijn medewerkers de laatste week over zich heen krijgen. Hij moet het ene na het andere onverwachte probleem oplosssen. Op blijmoedige wijze, dat wel. ,,Ik ben hier drukker mee, dan met de Amstel Gold Race. Je bent er een jaar mee bezig, maar het komt er op neer dat ik alles in de laatste weken nog moet regelen.''

Een van zijn rechterhanden heet Dirk. Dirk is de locale 'verdeler' van Eddy-Merckx-fietsen. Zijn marktaandeel op het eiland: 75 procent. ,,Zo'n hoog marktaandeel heeft Eddy nergens anders op de wereld'', lacht Van Vliet. Alle reden dus voor Merckx om het wonder van Curaçao met eigen ogen te komen aanschouwen. ,,Het gevolg is wel dat Dirk al vier maanden met niets anders bezig is.''

Koude oorlog

De Amstel bright Race hoeft voor Van Vliet niet uit te groeien tot een grote, echte koers. Hij gunt zijn renners vooral hun vakantie. Op het eiland en verre omstreken wordt daar echter anders over gedacht. Er woedde de afgelopen maanden zowaar een heuse koude oorlog. Eén van de mede-organisators stapte na de Race van vorig jaar boos uit het comité en zwoer wraak. Hij huurde de Bankgiroloterij-renners Rudy Kemna en Rik Reinerink in om de vakantiekolonie van Van Vliet tijdens de koers in de wielen te rijden. Een couppoging, waarvan Kemna en Reinerink vooraf geen weet hadden. ,,We dachten dat de uitnoding van Leo kwam. Blijkt dat we ingehuurd zijn als ordeverstoorders. Dat zit ons ergens niet lekker'', zegt Kemna. Niet dat de vakantiekolonie van Van Vliet iets te vrezen heeft van hen, verzekeren ze bij de inschrijving. Ook de twee huurlingen laten de fiets de fiets en concentreren zich in hun vakantieresort op strand en buffet.

Helden

En dan zijn er nog de lokale helden. Na een weekje nietsdoen, begint de Hollandse kolonie zich toch bezorgd af te vragen hoe sterk al die ingevlogen coureurs van Trinidad en Tobago en omliggende eilanden wel niet zijn. Van Vliet probeert zijn gasten gerust te stellen. „Tot aan de brug en niet verder.“ Dé brug is de Julianabrug, die hoog boven de stad uit over de St. Annabaai torent als een regenboog. Die brug zal volgens Van Vliet profs en Caribische avonturiers van elkaar scheiden.

Enigszins gerustgesteld verheffen de profs zich zaterdag dan ook pas een uurtje voor de start van hun strandbedjes. Haast onwennig draaien ze een half uurtje later hun eerste meters op het parkeerterrein voor het hotel. Dekker: „Vannacht schrok ik wakker. Ik dacht mijn schoenen vergeten te zijn. Bleek ik ze toch bij te hebben.'' Bij de start aan het Waaigat in Willemstad staan de Boys from Trinidad en Tobago dan al klaar met geslepen messen. „My boys are ready for it“, zegt de ploegleider. Hij bestuurt een oude groene stationswagen zonder stickers. Op de bumper wordt met een stokje slechts fier een vlaggetje van het eilandenrijk bevestigd.

De koers gaat rustig van start. De vele lokale trimmers (vaak al jaren op het eiland wonende Nederlanders) kunnen het tempo goed volgen.

Achter de monstrueuze Chevy van koersdirecteur Van Vliet en enkele pick-ups met wielen en water, verdringt zich een horde grommende Caribische ploegleiders. Trinidad en Tobago voorop. Het beeld doet denken aan de jaren vijftig. De mekanieker zit de hele koers in de opening van het zijraam. De radiozender bij de hand. Hij tracht het strijdtoneel te overzien. 'Sprint coming-up' seint hij zijn renners in. Trinidad en Tobago koerst met 'oortjes'. Het is menens.

Iedere keer bij een tussensprint scheuren ze de groep in tweeën. Taai sluiten de gelosten echter steeds ook weer aan. Voor de mannen van Pedal Pushers, Saddle Boys, Bellisima, Chain Reaction en Appeltaart Fietsclub is dit immers de wedstrijd van het jaar.

Als na een rondrit over het eiland Willemstad weer in zicht komt, meldt de 'Generaal van Trinidad en Tobago' zelfverzekerd: ,,My boys are ready for the bridge.'' Hij krijgt gedeeltelijk gelijk.

Op de brug blijkt één van hen, de oud-semiprof Emile Abrahams, de negen strandgangers Boogerd, Van Petegem, Valverde, Den Bakker, Reinerink, Nardello, Pena, Knaven en Kashechkin te kunnen volgen.

Van Petegem

Tijdens de laatste tien rondjes (van iets meer dan 1000 meter) om het Waaigat blijkt hij echter niet opgewassen tegen het professionele criteriumwerk van de Europeanen. Eddy Merckx is niet voor niets naar Curaçao gekomen. Van Petegem rijdt op zijn merk fiets en dus wint de Vlaming voor hem de Amstel bright Race. In de laatste ronden glipt hij weg met met Valverde en Boogerd. Abrahams wordt vierde.

Merckx is tevreden. Met alles. ,,Lekker heet hier. Lekker zweten.'' Het talrijk opgekomen publiek (wel in merendeel blank van kleur) geniet met volle teugen. De renners ook trouwens. De koers is een grote salsa geweest. Waarvan ze na afloop weer kunnen terugkeren naar hun resort. Voor de rest van hun vakantie.

En de fiets? Leo van Vliet: ,,Vorig jaar verkocht Bettini zijn hele hebben en houwen; fiets, schoenen, wereldbekertrui aan een fan. Die rijdt er nog trots mee rond.''

Van Petegem is een waardig opvolger van de Italiaan. ,,Ik fiets hier geen meter mee. Het zal niet kunnen. Ik heb hem net verkocht.''