nummer 15 - februari 2004

Geen strategie!

Oké, ... we gaan eraan beginnen. Op 31 januari 2004 met de Dhowa International GP. De wat? Nou, lekker ver weg in het zonnetje. Want tegenwoordig beginnen en eindigen we lekker ver weg in het zonnetje. Om precies te zijn in Quatar en in Curaçao. Let wel, ik heb het niet over een nieuw seizoen limbodansen of kokosnootfluiten, maar over een nieuw wielerseizoen. Veranderingen? Kijk, sommige mensen hebben een probleem met de evolutie-theorie. Voor anderen, waaronder mijn opa, is de evolutie van het wielrennen al een probleem. Voor mijn opa, boer uit een Vlaamse polder, begint het hele spel nog steeds met Het Volk en eindigt het met Putte-Kapellen, net als zeventig jaar geleden. Niet zeiken. Geen kamelen, geen kokosnoten en geen zon. Beginnen in de regen in februari en eindigen in oktober, ook in de regen. Met een wollen koerstrui en een biefstuk onder de kont, in de gietende regen. “Echte mannen, niet die mietjes van tegenwoordig in hun uit de kluiten gewassen balletpakjes”. Het zal je niet verbazen dat mijn opa niet meer van deze tijd is. Bij hem is het al zo'n vijfentwintig jaar geleden geknakt. In die tijd zat ik op korfbal...

Al bij al staat het nieuwe wielerseizoen toch weer voor de deur. Om met de wolf uit Roodkapje te spreken: “Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open”. Maar, aangezien we in het land van Ali Baba beginnen, is “Sesam open u”, wellicht toch beter op z'n plaats. En Servais? Is die er klaar voor? Volgens eigen zeggen wel. Toch liggen er ook dit jaar weer veel Rovers (Ali Baba laat mij niet los) op de loer. Hoe gaan we die verschalken? Wat zal de strategie van Servais zijn? Gaan we gewoon hard fietsen? Vertrouwen op koersinzicht door ervaring? Of gaan we bluffen, liegen en bedriegen? Ons verstoppen? Misschien moeten we wel hopen. Hopen op externe krachten. Op de bidon van Cipollini, de verkeerszuil van Verbrugge en de pony van Zabel.

Nu we het toch over strategie hebben; ik heb onlangs voor het personeelsblad van de gemeente waarvoor ik werk Jutta Borms geïnterviewd. Voor degene die deze naam niets zegt, zij is winnares van Expeditie Robinson 2003. Dit is een televisieprogramma dat eind vorig jaar door het Nederlandse Net 5 en het Belgische VT4 is uitgezonden. Expeditie Robinson is lichamelijk en geestelijk erg zwaar. In een groep overleven op een eiland voor de kust van Maleisië. Eten wat de natuur je schenkt, slapen in de openlucht, zo nu en dan een moesson in je nek, volbrengen van een aantal lastige opdrachten en en passant je andere expeditieleden “uitschakelen”. Voor alle duidelijkheid, het was niet Rambo, maar Jutta die won.

Met Jutta had ik het over haar strategie op het eiland, waar ze in totaal niet minder dan achtenveertig dagen verbleef. Strategie moest toch belangrijk zijn, want hoe overleef je immers zelf én schakel je tegelijkertijd je tegenstanders uit? Eigenlijk was het op dat eiland net als in een wielerwedstrijd, of sterker nog, als in het dagelijks leven. Het is gewoon één grote managementcursus. Leren jezelf niet te dominant op te stellen, leren jezelf onmisbaar te maken en leren zo snel mogelijk je vijanden uit te schakelen. Dit alles met het oog op het bereiken van je doel. Misschien een geweldige tip voor Servais? Nou, wacht even. Tot mijn grote verbazing had ze helemaal geen strategie. Zeg maar het betere management-by-surprise, ondanks dat dit niet erg professioneel klinkt. Zij vertelde dat ze gewoon haar gevoel volgde, indien bepaalde situaties zich aandienden. Omdat in haar geval ”het hebben van geen strategie” werkte, zou ik aan Servais willen adviseren om hier toch vooral zijn voordel mee te doen. Wees jezelf, volg je gevoel en fiets hard, heel hard (ik hoor het mezelf zeggen). In ieder geval, maak er voor je supporters en vooral voor jezelf een mooi seizoen van. Servais, succes!

Evert de Moor