Op zoek naar twee Domo/Farm Frites-bidons is Evert de Moor via Internet met Servais in contact gekomen. Op dat moment totaal ongeïnteresseerd in de renner zelf, maar des temeer in zijn bidons, heeft Evert in het voorjaar van 2002 met Servais kennis gemaakt. Om een lang verhaal kort te maken: vanaf toen heeft Servais er weer een fan bij. Hieronder de beschouwingen van deze fietsende Knaven-fan.
nummer 33 - oktober 2006 |
Saai hè, die vent? Op zondag 1 oktober sta ik zo rond vieren in de middag op de parkeerplaats van de stedelijke sporthal in Doornik. Vandaag wordt de laatste etappe van Franco-Belge gereden. Eerder die middag was het droog, maar nu gaat het regenen. Nou ja, regen? Het zijkt! En natuurlijk sta ik er middenin. Goed, ik weet dat ik er woest aantrekkelijk uitzie met zo’n wet T-shirt, maar deze keer heb ik een ander doel. Ik sta daar, omdat ik Servais zijn laatste officiële koers in het QuickStep-shirt wil zien rijden. Daarbij wil ik mijn steentje bijdragen aan de resuscitatie van de sfeer in dat immer saaie Doornik. Want Servais sluit vandaag toch een periode af, je kunt lullen wat je wilt. Gisterenavond heeft hij nog de ploeg getrakteerd op een uitgelezen bordeaux uit 2003, maar vandaag is het, voor hem althans, een dag als alle anderen. Dus geen gespeech, geen geslijm en geen geblèr, maar gewoon weer als een draaiorgel in de overdrive om een ploegmaat aan de winst te helpen. Even schijnt zowaar de zon. Daarna is de zonnegod Helios,
in zijn door galopperende paarden voortgetrokken wagen, weer in geen
velden of wegen te bekennen. Als de eerste druppels weer neerdalen,
raak ik bevangen door een flashback van jewelste. Zoals dat vroeger
ook bij Bassie en Adriaan ging. Nou, bij Bassie dan. Want die ging het
even ‘aan de binnenkant van zijn ogen bekijken’. En ik herinner
me hoe destijds een gedeelte van Farmfrites-inventaris,voorheen TVM,
werd opgenomen in de nieuwe Domo-Farmfrites-ploeg. Geniaal, die visionaire
exercitie van Patrick Lefevere, uitmondend in het contracteren van Servais:
een wielrenner met hersenen! Een renner die eerst denkt en dan doet.
Een renner die twee stappen verder denkt en weet dat een opoffering
zich vroeg of laat uitbetalen in een kans om zelf voor de winst te gaan.
En natuurlijk had Servais in die zes jaar meer kunnen winnen, maar natuurlijk
had Servais in die zes jaar net zozeer minder kunnen winnen… En daar is hij eindelijk! “Nat hè, die regen”, vraag ik op een zwaar filosofische toon. Aan de stand van zijn lippen is duidelijk te zien dat hij mijn vraag met een welgemeend ‘softie’ wil beantwoorden, maar hij bedenkt zich en stelt vrij tactisch de tegenvraag hoe het bij mij thuis gaat. En dan begint het weer zachtjes te druppelen. We zwijgen. Daar staan we dan: twee saaie verzopen katers op een nog saaiere parkeerplaats van een nog veel saaiere stad. De stilte wordt doorbroken door het vallen van de woorden die zojuist gesproken zijn. Zijn lichaamswarmte condenseert in de vochtige en inmiddels kil aanvoelende middagtemperatuur. Zelfs een dampend lichaam en licht bloeddoorlopen ogen weerhouden hem niet om iedereen die iets vraagt, tevreden te stellen. Een praatje, op de foto, een handtekening en zelfs zijn shirt. Geen punt! Vol aandacht voor anderen, de vriendelijkheid zelve. En trouwens: saai hè, … die vent? Evert de Moor, oktober 2006
|